xumarlanmaq

f.

1. Keflənmək, nəşələnmək, məst olmaq. // Keflilikdən axmaq, süzülmək (göz haqqında). Gülnaz kabab gətirdi. Süfrəyə qoyub qayıtmaq istədi. Mübaşir Məmməd xumarlanan gözlərini onun ala gözlərinə dikdi. M. İ.. Yalan sərxoşluğunda elə xumarlanmışıq; Çaylağı yol, gülü kol, qaranı ağ sanmışıq. B. V..

2. Nəşələnmək, zövqlənmək, zövq almaq, nazlanmaq. <Yaşlı kişi:> Uzandığım krovatda xumarlanırdım. S. H.. Bu dadlı laylalardan balaca <qız> xumarlanıb şirin yuxuya getdi. S. S. A.. <Tahir> adəti üzrə, yorğan-döşəkdə xumarlanmadan tez qalxıb paltarını geyindi. M. Hüs.. // Məc. mənada. Qışın səhərində bu qarlar düzü; Günəşdən qızınıb xumarlanırdı. S. V.. Rüstəm kişi atın belinə sıçrayıb dala baxmadan günəş işığı altında xumarlanan çöllərə tərəf sürdü. M. İ.. . . Nazlanıb xumarlanan çay hamının üzünə gülümsəyirdi. S. Vəliyev.